Hoop doet leven!

Er is geen betere beschrijving voor het ervaren van het genezingsproces dan begrijpen wat hoop is. Hoop is, je een betere uitkomst kunnen voorstellen! Daar ligt de sleutel tot succes om uberhaupt te kunnen genezen. Ga maar na, als we obesitas even als ziekte beschouwen, en dat is het, dan heb je tenminste nodig dat je je kunt voorstellen hoe je eruit kunt zien wanneer je weer een ‘normaal’ gewicht hebt bereikt. Kun je dat niet en zie jejezelf alleen als dik, ja dan zal geen enkel dieet lukken omdat het niet in de geest beklijft.

Hoop is, je een betere uitkomst kunnen voorstellen!

Het omgekeerde is al aangetoond voor anorexia patienten, wat we wel als ziekte zien. En wat zie je daar? Juist, zij stellen zich voor dat ze te dik zijn. En dus ontwikkelen ze het gedrag dat daarbij hoort…en proberen af te vallen. De ziekte is dan, dat we onszelf niet juist waarnemen.

Het interessante daaraan is dat we daarmee de kracht van de geest feitelijk hebben aangetoond. Dat vertaalt zich eindeloos in alle wonderlijke Placebo, maar ook Nocebo studies. Waarbij de N0cebo dan de negatieve verwachting symboliseert en Placebo de positieve.

Dit jaar ga ik mij toeleggen op het afronden van mijn reis. Dit jaar zal ik niet alleen genezen, maar zal ik ook precies kunnen gaan uitleggen hoe dat werkt. Daarvoor gun ik mijzelf nog dit hele jaar. Ik wil mijzelf immers niet teveel in de stress jagen! Dat zou dom zijn.

Ik zal op deze site van mijn reis regelmatiger getuigen, door het schrijven van artikelen en vlogs.  Dat helpt mij namelijk om op koers te blijven. Schrijven is een stok achter de deur en als mijn lezers ongeduldig worden (ik hoef me dat alleen maar voor te stellen), is dat voor mij een motivatie om aan de slag te gaan. Zo heb ik het mijn hele leven gedaan.

Schrijven is een stok achter de deur

Ik creeer voor mijzelf een externe druk, waardoor ik mijzelf ertoe kan zetten, even dat stapje meer te doen en niet af te zakken in lethargie. Zo heb ik mijn middelbare school gehaald en ook mijn TU diploma. Zo schroomde ik niet om mijzelf zo te positioneren, dat ik de onwaarschijnlijke kans kreeg om het projectteam te leiden dat het eerste milieuverslag van Philips moest maken en het ook zelf schreef.  Ik moest altijd het gevoel hebben, dat ik het misschien net niet zou aankunnen.

Ken je dat? Die lichte vorm van opwinding, twijfel, onrust in je buik? Dat is gezonde stress. Die brengt je naar de rand van je kunnen en zorgt dat je over je grens kunt springen. En als dat lukt…WOW! Dan voel je dat je leeft!!

De kanker heeft mij in de slachtoffer rol gedrukt. Ineens was ik aan het vechten met een monster, de zevenkoppige draak. Het noodlot had toegeslagen en wat had ik daar tegenin te brengen? Niets? Nog steeds, zelfs na bijna 11 jaar, kan ik mij overmand voelen door emoties van falen en opgeven. Dan heb ik ongeveer, onderstaand gesprek met mijzelf in mijn hoofd.  Er zijn er namelijk sowieso twee aan het woord, mijn ego en mijn ziel, mijn ware ik. Die nog regelmatig geknegt wordt door mijn ego…

Mijn ego: Hoezo denk je dat JIJ, de oplossing voor kanker zult vinden?

Ik: Nou, niet de oplossing voor kanker, maar voor mijn kanker, dat zou al heel mooi zijn.

Mijn ego: Oh ja? Voor jouw kanker? Pff laat me niet lachen! Je gelooft zeker in wonderen?

Ik: Nou, eigenlijk wel ja! Ik ben zeker niet de eerste die spontaan zal kunnen genezen. Dat is al veel vaker door mensen bewezen dat dit kan. Ik moet alleen snappen hoe dat werkt.

Mijn ego: Oh, jij denkt dat je alles wel kunt snappen?

Ik: Ja, ik geloof werkelijk dat wanneer je je er toe zet en openstelt dat je in feite alles kunt snappen. Het begint ermee dat je jezelf niet moet afsnijden van de kennis op voorhand. Alle kennis is toch het werk van mensen? En ik ben een mens, dus wat er aan kennis is, kan ook ik begrijpen.

Mijn ego: Dus jij stelt je gelijk met alle knappe koppen van deze wereld? Jij hebt een onbegrensd IQ?

Ik: Ja, in principe geloof ik dat elk mens geboren wordt met onbegrensde mogelijkheden. Het wil echter niet zeggen dat al mijn keuzes mij op alle gebieden tot een supermens maken. Maar ik heb de vermogens beschikbaar om alles te kunnen. Alleen omdat ik met sommige dingen pas laat ben begonnen ze te leren, zal ik daar nooit meer zover in komen als mensen die al veel eerder die keuzes hebben gemaakt. Zij zullen dus altijd de expert blijven. Maar dat wil niet zeggen dat ik hen niet zou kunnen begrijpen en met hen zou kunnen communiceren op hun terrein.

Mijn ego: En dat is dan genoeg om te genezen? Snappen hoe het werkt? Dus je wilt dus toch de held zijn, die kanker geneest!

Ik: Je zou het wel bijna denken he? Maar dan vergeet je een belangrijk ding EGO, ieder mens heeft zijn eigen kijk op zijn leven en alle gebeurtenissen die daarin hebben plaats gevonden. Dat maakt dat wij ons lichaam op volstrekt individuele wijze hebben geprogrammeerd. De uitkomst daarvan, zijn niet alleen de diploma’s en materiele bezittingen die voortkomen uit die keuzes, maar het geldt ook voor de staat waarin ons lichaam verkeerd. Elke cel is een weerslag van de keuzes in ons leven. Simpel gezegd, kan de genezing bij de een afhangen van een tekort aan vitamine A, opgebouwd door een weerstand om lever te eten. Bij een ander is er een tekort aan vitamine B12 omdat er in het geheel geen vlees wordt gegeten. Bij de volgende zijn er onvoldoende aminozuren beschikbaar, doordat de persoon meestal gestrest is bij het eten…en kunnen wonden moeilijk genezen, etc, etc. En het kan ook allemaal aan de orde zijn! Wat voor mij uiteindelijk zal werken, werkt dus zeker niet voor iedereen!

Mijn ego: Dat is zoeken naar een speld in een hooiberg! Dat heeft toch helemaal geen zin? Ga gewoon aan de chemo! Kill the basterds!

Ik: De speld, dat ben ikzelf, dat is mijn IK, mijn perceptie en kijk op de wereld. De som van al mijn beslissingen uit het verleden. Daar kan ik streng naar kijken, maar dat doe JIJ (ego) al voor mij. Ik kijk liever met zachtheid naar mijn zoekende ziel, die met enthousiasme dit leven is ingestapt, maar sommige dingen niet heeft gezien. Niet heeft waar genomen, niet voor WAAR heeft aangenomen. Dat leer ik nu pas. Maar ik heb hoop, dat ik alles wat nodig is om mijn situatie te keren alsnog kan leren, dat het nog niet te laat is. Liever ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Ik ben op de goede weg! Dat weet ik zeker!

Mijn ego: hoe kun je dat nou zeker weten?

Ik: Dankzij jou ego! Omdat jij mij steeds de juiste vragen stelt. Dank je wel voor je kritische blik, voor je helderheid, voor je bezorgdheid om mij. Je bent wel wat knorrig, maar daar komen we ook nog wel eens vanaf!

Lieve lezer van deze site, ik wens ook jou een heel gezond en gelukkig nieuw jaar!

Liefs Linda